Od dzieciństwa fascynowała mnie Afryka, dlatego tak chętnie sięgam po lektury związane z Czarnym Lądem. Już jako dziecko lubiłam oglądać programy przyrodnicze Elżbiety Dzikowskiej i Toniego Halika „Pieprz i Wanilia” przywołujące widoki spalonej słońcem, niebezpiecznej krainy i krajobrazy tkane pajęczynami spękanej ziemi – na tamtą chwilę całkowicie nieosiągalne. Ta sama fascynacja, skłoniła mnie dzisiaj do powrotu myślami na czarny ląd. I przywołania trzech historii. Historii kobiet niby to zwyczajnych, a jednak niezwykłych – odważnych, dzielnych i zafascynowanych Afryką, jak ja. Kobiet, które choć żyły w różnych czasach, połączył jeden wspólny mianownik – pasja.
Każdy, kto interesował się w przeszłości Afryką – czytał lub oglądał dzieje mojej ulubionej bohaterki Karen Blixen. „Pożegnanie z Afryką” zaczyna ona słowami „Miałam w Afryce farmę u stóp gór Ngong”.
Blixen była pisarką, podróżniczką, wyrafinowaną duńską arystokratką. Jako feministka, łamała wszelkie zasady, śmiało występowała przeciwko normom, które ustanowiła jej klasa i czasy, w których żyła. Była kobietą nieustraszoną do tego stopnia, że Afrykańczycy nazywali ją „Lwicą Blixen”. Pomimo wielu przeciwności i chorób, które ją dotknęły wiedziała, co jest jej pasją. „Jestem tu, gdzie powinnam być” – powtarzała.
Kolejną, równie niesamowitą kobietą była Kuki Gallmann. Kuki urodziła się w Wenecji. Od dzieciństwa zafascynowana Afryką, wyjechała do Kenii, aby wraz z mężem i synem przenieść się tam na stałe.
W środowisku kenijskim i na arenie międzynarodowej zasłynęła w związku z założeniem fundacji The Gallmann Memorial Found. Instytucja ta stworzyła na ranczu Ol Ari Nyiro w Laikipii wzorcowy program naukowo-dydaktyczny, który zakładał wypracowanie metod harmonijnego współistnienia człowieka i naturalnego środowiska.
Kuki napisała wzruszającą książkę „Marzyłam o Afryce” , która zawiera jej wspomnienia związane z życiem na ranczu w Laikipii, przepełnione osobistymi refleksjami na temat życia i śmierci, dramatu ludzkiego losu i przemijania. Wspomnienia te ukazują magiczny krajobraz Kenii, są wyrazem miłości pisarki do Czarnego Lądu. Gallmann była kobietą nietuzinkową, która z nieposkromioną odwagą i hartem ducha, stawiała czoła wszystkim przeciwnościom i miała jeszcze tyle siły, samozaparcia i miłości do wybranej przez siebie ojczyzny, aby walczyć o zachowanie jej naturalnego środowiska.
Trzecią bohaterką podążającą za pasją jest Dorota Katende, Polka, która po wielu przejściach, w latach dziewięćdziesiątych postanowiła zmienić swoje życie.
To właśnie w Kenii, kraju Masajów i dzikich zwierząt, odkryła, że Afryka jest jej przeznaczeniem – że ma ją w duszy i w sercu, że jest odpowiedzią na dręczące ją wątpliwości i niespełnione nadzieje.
Swoją historię opisała w książce „Dom na Zanzibarze”. Dorota mimo przeciwności losu zbudowała dom na rajskiej wyspie i ułożyła swoje życie na nowo i po długich poszukiwaniach znalazła swoje miejsce na ziemi i… miłość.
Kobiety od dawna łamały konwenanse, aby oddać się pasji poznawania „nowego”. Zdobywały szczyty i eksplorowały pustynie. Realizowały swoje marzenia, nie bacząc na społeczne konsekwencje swoich wyborów. Dlatego nie traćmy czasu na zamartwianie się. Podążajmy za marzeniami, za pasją! Przed nami piękne, ekscytujące życie i jeśli nie ustaniemy w poszukiwaniach, z pewnością uda nam się napisać własne arcydzieło – życie, do którego jesteśmy stworzone!
Pozdrawiam,
