Ciąża bliźniacza zwykle jest niespodziewana i pojawia się u kobiet, które przyjmowały leki zwiększające płodność lub posiadają takie,a nie inne skłonności genetyczne. Ciąża taka, może być jednojajowa i powstaje wówczas, gdy jedno jajeczko zostaje zapłodnione jednym plemnikiem, a następnie ulega podziałowi. Oba płody mają wtedy dokładnie ten sam kod genetyczny, tą samą płeć, a po urodzeniu dzieci są do siebie łudząco podobne. Kobieta może też być w ciąży dwujajowej; dzieje się tak wtedy, gdy dwa odrębne jajeczka zostają zapłodnione przez dwa różne plemniki, wtedy to dzieci mogą, ale nie muszą być do siebie podobne, mogą być tej samej lub różnej płci, itd.

Ciąża bliźniacza wzbudza mieszane uczucia, a nierzadko i wielki niepokój. Po porodzie ciężko jest rodzicom nawiązać z bliźniakami, relację tak intensywną i tak natychmiastową, jak dzieje się to w przypadku jednego dziecka. Mimo tego, to właśnie bliźnięta angażują rodziców znacznie silniej i zachłanniej, aniżeli pojedynczy niemowlak. Potrzeba pomocy przy codziennej „obsłudze” dwójki maluchów, najczęściej angażuje więc także ojców potomstwa.

Kiedy dzieci dorastają należy zawsze mieć na uwadze, że nieważne jak są podobne do siebie, to dwie zupełne odrębne osoby. A jak kształtują się relacje bliźniaków? Jeśli są jedynymi dziećmi w rodzinie będą z reguły zachowywać się jak dwójka rodzeństwa bez konfliktu wieku, przejawiając przy tym cechy najstarszego i najmłodszego dziecka. Często dzieje się tak dlatego, że rodzice podkreślają, które z bliźniąt urodziło się wcześniej, albo że jedno z nich jest wyższe lub silniejsze.

Bliźnięta łączy silna więź; zanim pójdą do szkoły spędzają z sobą niemal 24 godziny na dobę i przebywają razem dłużej, niż z własną mamą czy tatą. Ponieważ wspólnie dorastają, a ich wzajemny wpływ jest o wiele silniejszy, aniżeli wpływ osób trzecich, zazwyczaj rozwijają się wolniej. Jest to spowodowane tym, że są na tym samym etapie życia i na podobnym szczeblu rozwoju, a rodzice zajęci opieką nad nimi, nie tracą już czasu na drobiazgi i rzadziej stymulują ich rozwój. Badania wykazały, że rodzice bliźniąt, z powodu większej liczby zadań, związanych z ich codzienną pielęgnacją, poświęcają na rozmowę z dziećmi, znacznie mniej czasu, aniżeli rodzice „pojedynczych” dzieci. Z tej samej przyczyny dzieci pochodzące z ciąży bliźniaczej, na ogół zaczynają mówić nieco później od innych, naśladując przy tym głównie dźwięki wydawane przez siebie nawzajem. Kiedy jednak bliźniaki te, idą do żłobka lub przedszkola zaczynają „doganiać” inne dzieciaki.

Bliźniaki łączy charakterystyczna więź, czują się niezwykle wyjątkowe, wierzą, że mogą swobodnie na sobie nawzajem polegać, w związku z tym nie tworzą tak silnych więzi z resztą rodzeństwa czy rodziny, nierzadko stroniąc od reszty członków grupy rodzinnej i znajomych. Potrafią doskonale wykorzystywać swoją przewagę w kontaktach z rodzicami. Bliźniakom, szczególnie jednojajowym, trudno jest rozstać się nawet w okresie dorosłości. Bywa, że odczuwają silnie, iż nawet partner nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeby intymnej, emocjonalnej i silnej więzi, którą tworzyły dotąd ze swoim bratem lub siostrą. Ta wielka potrzeba bliskości często bywa zagrożeniem dla małżeństw tworzonych przez bliźnięta w dorosłym życiu.

Będąc rodzicami bliźniąt, zawsze musimy pamiętać, że wychowujemy dwoje różnych ludzi. Często zapominamy o ich indywidualnych potrzebach, oczekując, że wszystkim będą się dzielić. To może mieć swoje negatywne konsekwencje w przyszłości (stan posiadania może stać się dla nich niezwykle ważny). Bliźnięta wychowywane jako odrębne osoby, dwie całkowicie oryginalne indywidualności – szybciej i lepiej się rozwijają, dlatego pamiętajmy o tym, że dzieciaki nie muszą zawsze chcieć nosić tych samych ubrań czy posiadać identycznych łóżek. Bliźniaki należy traktować sprawiedliwie, ale nie tak samo, należy słuchać ich potrzeb i dostrzegać ich indywidualność.

Pozdrawiam,

Joanna Pomianowska-Dziekanowska

źródło: Z filiżanką kawy