Każdy z nas słyszał niejedną opowieść o teściowej. Najczęściej przybierają one formę dowcipów, które zazwyczaj wywołują uśmiech. Jednak na twarzy niektórych z nas, to uśmiech przez łzy. Słyszymy dobre rady, gdy o nie nie prosimy. Krytykę, no bo przecież żadna kobieta nie jest w stanie jej dorównać. To ona robi najlepsze kotlety i umie wychowywać dzieci. Wchodzi bez pukania i robi niespodzianki, których nikt nie chce. Oczywiście to stereotypowy obraz, ale może są takie osoby wśród naszych czytelników, dla których to poważny problem i codzienna rzeczywistość.

Poniżej opiszę 4 kroki procedury opracowanej przez P. Butlera, w których można ujawnić swoją złość i obronić się przed raniącym, czy przekraczającym granicę zachowaniem. Kroki są uniwersalne, więc można je stosować również w innych relacjach, w których potrzebna jest nasza asertywność.

Krok 1. Opisujemy zachowanie i mówimy, że to nam przeszkadza

Tutaj przydadzą się nasze zasady udzielania informacji zwrotnych. Nazwijmy zachowanie, które nam przeszkadza. Często to wystarcza, by zareagować. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że ich zachowanie może wywoływać takie reakcje, dlatego warto o tym mówić.

Np. Mamo/teściowo/ Krysiu przeszkadza mi to, że wchodzisz do nasz części domu bez pukania, to dla mnie ważne byś pukała.

Krok 2. Wyrażamy uczucia

Mówimy co czujemy w danej sytuacji, gdy ta osoba nie zmienia swojego zachowania. Złość jest odczuwalna w komunikacie.

Np.: „Mamo/teściowo/Krysiu złości mnie to, gdy wchodzisz do naszego domu bez pukania, mówiłam ci już, że mi to przeszkadza. Proszę pukaj!”

Krok 3. Zapowiedź ochrony swoich praw

Mówimy co mamy zamiar zrobić, gdy ta sytuacja się nie zmieni. To musi być możliwe do wykonania. To obrona naszych praw – nie szantaż, ani groźba czy kara, ale takie działanie, które sprawi, że obronimy się przed zachowaniem, które nam przeszkadza u drugiej osoby.

Np. Mamo/teściowo/ Krysiu złości mnie to, gdy wchodzisz do naszej części domu bez pukania, mówiłam ci już, że mi to przeszkadza,  jeśli tego nie zmienisz i nie zaczniesz pukać, od jutra będziemy zamykać wewnętrzne drzwi na klucz.

 Krok 4. Wykonanie zapowiedzi

W ostatnim kroku wykonujemy to, o czym wspomnieliśmy, gdy nasze wcześniejsze komunikaty nie przyniosły skutku. Można to zakomunikować rozmówcy i przypomnieć, że nasze zachowanie jest konsekwencją braku reakcji pod wpływem  wcześniejszych rozmów.

Np. Mamo/teściowo/ Krysiu mówiłam Ci już jak mnie złości, gdy wchodzisz do nas bez pukania, prosiłam cię o zmianę, bezskutecznie. Przykro mi, że nadal tak robisz. Jak mówiłam wcześniej drzwi wewnętrzne będą od dziś zamknięte na klucz.

Powodzenia!

Katarzyna Gryl-Stopa
Współtwórczyni portalu wiedzy psychologicznej dla par: Motivita.pl