Miejsce 8: ISADORA DUNCAN
Isadora Duncan, właściwie Angela Isadora Duncan, ur. 26 maja 1878r. Kobiecy wirtuoz dziewiętnastowiecznej sceny tanecznej. Choć nigdy nie studiowała tańca w sposób systematyczny, udało jej się stworzyć oryginalny i niepowtarzalny styl oparty na własnej filozofii. Czerpała z nowych tendencji tańca modern, którego była pionierką.
Prywatnie – prawdziwie nieszczęśliwa piękność, skandalista, biseksualistka i wyjątkowo doświadczona przez los kobieta. Trzecie, najmłodsze z jej dzieci zmarło tuż po porodzie. Dwoje starszych, utopiło się wraz z nianią w Sekwanie, gdy ich samochód po awarii stoczył się do koryta rzeki. Sama tancerka zginęła w wypadku samochodowym, przez… swój szal, który zaplątał się w niezabezpieczone koła pojazdu.
Miejsce 7: LILLIAN RUSSELL
Lillian Russell, ur. w 1860 r. zmarła w roku 1922 w Clinton w stanie Iowa, była prawdopodobnie jedną z pierwszych, nowoczesnych, kobiecych sław Ameryki. Przez wiele lat, nazwisko Russell stanowiło dzięki niej synonim amerykańskiej operetki, charakteryzującej się dowcipem niskich lotów i opartej w większości na humorze sytuacyjnym.
Tańczyła i śpiewała dla dostarczenia rozrywki tysiącom dziewiętnastowiecznych Amerykanów. Choć utalentowana i wszechstronna, częstokroć narażona była na zarzuty niekompetencji, powodowane nadzwyczaj atrakcyjnym wyglądem zewnętrznym. Wielu krytyków jej czasów twierdziło, że to dzięki niemu, mogłaby stać na scenie w bezruchu, a ludzie i tak szaleliby za jej osobą.
Zagorzała feministka, ówczesna ikona mody, której odzież i styl bacznie obserwowała i komentowała dziewiętnastowieczna prasa, czyhając tylko na uchylenie choćby kawałka jej nieosłoniętej odzieżą kostki.
Miejsce 6: FANNY KEMBEL
Ta charyzmatyczna amerykanka, wielu Anglikom kojarzy się jedynie jako autorka lektury o tematyce silnie osadzonej w klimatach antyniewolniczych, którą zmuszeni byli czytać na pierwszym roku studiów. Ludziom swojej epoki w niczym nie przypominała jednak nudnej pisarki.
Ta niezwykle seksowna, kusząco uwodzicielska, niebywale odważna i charakterna aktorka teatru szekspirowskiego, była prawdziwą wizjonerką – nie uginając się pod naporem społecznych głosów krytyki, zdecydowanie i kategorycznie nawoływała do całkowitej likwidacji niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Dla wielu ówczesnych, stanowiła niewytłumaczalne połączenie niezwykłej urody, nadludzkiej jak na owe czasu odwagi i piekielnej inteligencji.
Miejsce 5: LOTTA CRABTREE
Lotta Crabtree ur. 1847r. – zm. 1924r., to prawdziwy, dziewiętnastowieczny obiekt pożądania tysięcy mężczyzn swojej epoki. Jej zalotna osobowość i niezwykle seksowny, jak na owe standardy wygląd zewnętrzny, zagwarantował jej niebywałą popularność w zawodzie aktorki. Lotta nie bazowała jednak tylko na walorach swej urody. Znana była z ciągotek do finansjery i skłonności do podejmowania ryzykownych inwestycji; z łatwością opanowywała języki obce, tworzyła olśniewające obrazy i brawurowo jeździła konno, łącząc w sobie niewieścią i delikatną duszę artystki, z szorstkim, męskim pragmatyzmem.
W czasach, w których każdy przejaw kobiecej ambicji i inteligencji, traktowany był na równi z objawami chorobowymi schizofrenii, budziła nie małe zainteresowanie. Zawiść ówczesnych, potęgowały dodatkowo niebotyczne zarobki Lotty, które w wymiarze tygodniowym i przeliczeniu na aktualnie znane nam wartości, osiągały poziom odpowiadający współczesnemu PKB Libii.
Miejsce 4: MARY ANDERSON
Mary Anderson to znakomita, dziewiętnastowieczna aktorka, amerykańskiego pochodzenia, która w niezwykle młodym wieku, pojawiła się w wielu sztukach szekspirowskich i wpłynęła na ich rozwój silniej, niż niejeden dramaturg swoich czasów, przechodząc dzięki temu do historii, jako jedno z największych nazwisk XIX-wiecznych brytyjskich, kręgów społecznych.
Mówiono, że sukces Anderson był wynikiem niezwykle kompatybilnego połączenia jej dwóch, niekwestionowanych zalet: klasycznego piękna (idealne dopasowanego zresztą do klasycznych sztuk, w których przychodziło jej występować, takich jak Pigmalion lub Galatea) oraz jej naturalnego, wrodzonego talentu do aktorstwa. Wychodząc na deski szekspirowskiego teatru Anderson posiadała tylko wykształcenie zawodowe, uzupełnione o zaledwie 10 lekcji przeprowadzonych przez genialnegp aktora George’a Vanderhoff . Jej osobowość i elektryzujący jak na tamte czasy sex appeal, okazały się jednak co najmniej wystarczające dla sięgnięcia po najwyższe laury na obu kontynentach.
Miejsce 3: EVE LAVALLIERE
Urodzona w 1866r., w rodzinie krawca z Tulonu. Rodzice pragnęli syna i wychowywali ją jak chłopca. Przebywała wśród chłopców aż do czasu, kiedy poszła do szkoły. Aby nabrała dziewczęcych manier umieszczono ją w prywatnej szkole dla dzieci z dobrych domów. Po ukończeniu edukacji została jedną z najbardziej znanych aktorek teatralnych w czasach Belle époque, w tym Théâtre des Variétés w Paryżu.
W 1909 była pierwszą znaną kobietą, która dla potrzeb roli Joanny D’Arc została ostrzyżona przez Antoniego Cierplikowskiego, lansując modę fryzury „na pazia”. W swojej epoce lansowała modę na łączenie kobiecej delikatności i wyrafinowanych, damskich manier, z męskim sznytem i zadziornym wyglądem chłopczycy.
Miejsce 2: EVELYN NESBIT
Evelyn Nesbit (ur. 25 grudnia 1884, zm. 17 stycznia 1967) — modelka i tancerka rewiowa. Twarz Nesbit zdobiła większość pocztówek i kolekcjonerskich kart do gry, produkowanych w XIX-wiecznej Ameryce.
Lekko frywolna i apetycznie seksowna – jako jedna z pierwszych kobiet swojej epoki, odsłaniała coraz to większe połacie jej cennego ciała, zyskując dzięki temu u potomnych, miano jednej z pierwszych amerykańskich pin-up girls.
Niemal zawsze pozująca do zdjęć z tym samym, znudzonym wyrazem twarzy i nieznośną pewnością siebie. Nałogowa i notoryjna łamaczka męskich serc, znana m.in. z powodu zamieszania w zabójstwo jej byłego kochanka, architekta Stanforda White’a, zamordowanego zresztą przez jej pierwszego męża Harry’ego K. Thawa.
Miejsce 1: ANNA HELD
Amerykańska piosenkarka, tancerka i aktorka, nazywana Królową Burleski. Pod koniec XIX wieku występowała na Broadwayu, zyskując opinię jednej z najpiękniejszych kobiet świata. W latach 1897-1913 była związana z Florenzem Zegfieldem, który uczynił z niej gwiazdę swoich rewiowych przedstawień.
Często obsadzana w rolach pikantnych i kontrowersyjnych, dla mężczyzn swej epoki, stanowiła ucieleśnienie seksu. Choć mogła przebierać w szeregach amatorów jej urody, podczas I wojny światowej, nieoczekiwanie postanowiła opuścić stosunkowo bezpieczne w tym okresie Stany i udać się do Francji, aby tam, umilać swym talentem czas przedstawicielom wojsk francuskich, zaangażowanym w otwarte działania wojenne.
Co ciekawe, Anna z pochodzenia była Polką. Jak widać na jej przykładzie, już w XIX wieku Polki zachwycały swą urodą resztę świata, hołdując zasadzie „najwięcej witaminy…”
